Zadzwoń do nas:
Liczba postępowań sądowych dotyczących kredytów opartych na wskaźniku WIBOR rośnie w szybkim tempie. Polskie sądy rozpatrują już ponad tysiąc spraw, w których Kredytobiorcy kwestionują mechanizm zmiennego oprocentowania bazującego na tym wskaźniku. WIBOR od lat budzi kontrowersje, ponieważ nie spełnia swojej podstawowej funkcji – zamiast odzwierciedlać realne transakcje między bankami, opiera się na mechanizmie, który w praktyce nie znajduje pokrycia w rzeczywistości. Transakcje, na których rzekomo się opiera, niemal nie występują, co sprawia, że wskaźnik ten jest sztucznie kreowany, a nie wynika z faktycznej sytuacji na rynku. W konsekwencji kredytobiorcy ponoszą koszty oprocentowania, które nie odzwierciedlają realnych wydatków banków na pozyskanie kapitału.
Choć WIBOR stanowi kluczowy element oprocentowania kredytów, banki w wielu umowach nie określają precyzyjnych zasad jego ustalania. Kredytobiorcy nie mają pełnego dostępu do informacji o sposobie jego wyliczania, co rodzi poważne wątpliwości prawne. W efekcie nie wiedzą, jak ich zobowiązanie będzie się zmieniać w przyszłości, co utrudnia im świadome zarządzanie własnymi finansami.
Spis treści:
- Niejasna klauzula WIBOR w umowie kredytowej na samochód
- Suwalskie wyroki – dwie podobne sprawy, różne konsekwencje
- Prawomocne zabezpieczenia roszczeń Kredytobiorców
- Eksperckie spojrzenie na WIBOR – co oznaczają te wyroki?
Niejasna klauzula WIBOR w umowie kredytowej na samochód
Jednym z kluczowych wyroków dotyczących WIBOR-u jest orzeczenie Sądu Rejonowego dla Warszawy–Śródmieścia z 6 września 2024 r. (VI C 825/24). Sprawa obejmowała kredyt przeznaczony na zakup pojazdu, finansowanie ubezpieczenia oraz spłatę wcześniejszych zobowiązań. Kluczowym aspektem analizy była klauzula zmiennego oprocentowania powiązana z WIBOR-em.
Sąd stwierdził, że samo odniesienie do tego wskaźnika nie jest sprzeczne z prawem, jednak sposób jego zastosowania w umowie wzbudza poważne wątpliwości. Bank nie wywiązał się z obowiązku informacyjnego wobec Kredytobiorców – umowa nie określała jasno mechanizmu ustalania oprocentowania, nie zawierała symulacji możliwego wzrostu kosztów ani jednoznacznych definicji użytych pojęć.
Ten wyrok po raz kolejny potwierdza, że banki stosowały klauzule WIBOR w sposób nietransparentny, co narusza prawa Kredytobiorców. Brak rzetelnej informacji o ryzyku zmiennego oprocentowania powoduje, że konsumenci byli narażeni na niekontrolowany wzrost kosztów kredytu. Ta sytuacja jest absurdalna, w szczególności gdy banki określają się jako „Instytucja zaufania publicznego”.
Suwalskie wyroki – dwie podobne sprawy, różne konsekwencje
W Sądzie Okręgowym w Suwałkach zapadły dwa istotne orzeczenia – 4 grudnia 2024 r. (I C 217/24) oraz 13 stycznia 2025 r. (I C 332/24). Obie sprawy dotyczyły umów kredytowych, w których oprocentowanie opierało się na wskaźniku WIBOR 3M. Sąd uznał, że banki nie dostarczyły Kredytobiorcom wystarczających informacji o mechanizmie jego ustalania, co pozbawiło ich możliwości świadomego podjęcia decyzji finansowej.
Co ważne, w pierwszym wyroku sąd zdecydował, że umowa będzie nadal obowiązywać, jednak bez wadliwej klauzuli zmiennego oprocentowania. Natomiast w drugim przypadku ten sam sąd przyjął odmienne stanowisko – orzekł, że umowa powinna zostać unieważniona w całości.
Te rozbieżne orzeczenia pokazują, że sądy różnie podchodzą do skutków usunięcia WIBOR-u z umowy. Niemniej jednak trend jest jasny – sądy dostrzegają problem i coraz częściej uznają, że banki nie dopełniły obowiązków informacyjnych. To otwiera Kredytobiorcom drogę do dochodzenia swoich praw.
Prawomocne zabezpieczenia roszczeń Kredytobiorców
Sądy coraz częściej zabezpieczają roszczenia Kredytobiorców, wydając stosowne postanowienia. Przykładem takiej decyzji jest orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 czerwca 2024 r. (VI ACz 1125/23), na mocy którego wstrzymano obowiązek spłaty rat kredytowych. Powodem było niewykazanie przez bank, że Kredytobiorca otrzymał regulamin określający zasady ustalania WIBOR-u.
Podobna sprawa miała miejsce w Zielonej Górze – tamtejszy Sąd Rejonowy zdecydował o zabezpieczeniu roszczeń i nakazał spłatę kredytu z pominięciem odsetek opartych na wskaźniku WIBOR. Bank odwołał się od tej decyzji, jednak Sąd Okręgowy w Zielonej Górze (VI Cz 500/23) zmodyfikował postanowienie, wprowadzając stałe oprocentowanie z limitem 3,31%. W uzasadnieniu wskazano, że Kredytobiorcy nie mieli pełnej wiedzy na temat sposobu ustalania oprocentowania przez bank.
Zabezpieczenia roszczeń to potężne narzędzie, które pozwala Kredytobiorcom na czasowe zawieszenie spłaty rat lub ograniczenie ich wysokości. To realna pomoc dla tych, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji finansowej przez nieprzewidywalne wzrosty oprocentowania.
Eksperckie spojrzenie na WIBOR – co oznaczają te wyroki?
WIBOR stał się przedmiotem szerokiej analizy sądowej. Coraz więcej orzeczeń pokazuje, że sposób jego stosowania w umowach kredytowych budzi poważne wątpliwości prawne. Banki nie dopełniły obowiązku informacyjnego, przez co Kredytobiorcy zawierali umowy, nie mając pełnej świadomości ryzyka. Nie mamy wątpliwości, że WIBOR jest mechanizmem, który powinien zostać gruntownie zweryfikowany przez ustawodawcę i instytucje nadzorcze. Liczba spraw sądowych będzie rosła, a obecne orzeczenia staną się podstawą do unieważniania kolejnych umów kredytowych.
Stoimy po stronie Kredytobiorców i konsekwentnie broni ich praw. Uważamy, że WIBOR w obecnej formie nie powinien być stosowany w kredytach złotówkowych, a osoby poszkodowane mają pełne podstawy do dochodzenia sprawiedliwości na drodze sądowej.
Źródła: